sábado, 1 de setembro de 2007

El Diablo Cojuelo

Don Cleofas, desde está picota de las nubes, que es el lugar mas eminente de Madrid; mal año para Meñipo, en los Diálogos de Luciano, te he de enseñar todo lo mas notable que á estas horas pasa en esta Babylonia Española, que en la confusión fue esotra con ella, segunda de este nombre y levantándola los edificios los techos por arte diabólica lo ojaldrado, se descubrió la carne del pastelón de Madrid, como entonces estaba patentemente, que por el rriúcho calor extivo estaba con menos celosías, y tanta variedad de savandijas racionales en esta arca del mundo que la del diluvio, comparada coa ella, fue de capas y gorras.

Começo a ler este texto, escrito nos idos de 1641 por Luis Vélez de Guevara. Satírico e moralizante, para sacar os epítetos de Alfonso Rey, que da obra fala noutra maior da literatura em espanhol, Tiempo de Silencio. Vai-me fazendo recordar ainda outra, da literatura russa já mais cercana ao nosso tempo, aquela em que um Mestre se faz levantar voo sobre Moscovo, exibindo nessa perspectiva o que de infernal se passa no mundo de baixo. Lembra-me ainda, também, as poses altaneiras e vigilantes de Damiel, Cassiel e outros, sobre uma Berlim a preto e branco. Não sei se serão demoníacas ou angelicais estas imagens, mas ultrapassam, se as vejo, o tamanho do que conheço aos limites do homem.